DPUSTY RÓŻAŃCOWE

„Chociaż wielu myśli, że różaniec jest potrzebny Maryi, on jest potrzebny, ale przede wszystkim nam” (Maria Jurczyńska).

„Maryjo Dziewico, pomóż mi tak ukochać modlitwę różańcową, bym jej nigdy nie zaniedbał, by się stała moją codzienną potrzebą. Niech ta ewangeliczna modlitwa stanie się coraz silniejszą więzią łączącą mnie z Jezusem i z Tobą, hołdem dziecięcej pobożności i miłości, umocnieniem i zachętą do radosnego i sumiennego wypełniania obowiązków w naśladowaniu Ciebie i Twojego Syna.

Spraw, aby rozważania tajemnic Waszego życia wprowadzało mnie w duchowe głębie, gdzie rozum, wola i uczucia pozwalają ogarnąć się i przeniknąć sprawami Bożymi. W świetle świętych Tajemnic Różańcowych, ukazuj mi, Matko, powagę życia ziemskiego, które przygotowuje mi los wieczny, więc powinno być godne, czyste i szlachetne.

Przez Tajemnice Różańcowe pouczaj mnie, że cierpienie pokornie przyjęte i ofiarowane Ojcu, przynosi wielkie owoce zbawcze, że przetrwanie z Jezusem na Kalwarii doświadczenia, otwiera przede mną blask zmartwychwstania na wieczne szczęście z Nim, gdzie nie będzie już łez lecz nieustanne dziękczynienie za łaski, które z cierpienia Bóg wydobył dla mnie i dla braci moich w Chrystusie.

Królowo Różańca świętego, módl się o zbawienie wszystkich ludzi ! Amen” (z kwartalnika Apostolstwa Dobrej Śmierci „Nadzieja i życie” 65/2012).

„Kościół przede wszystkim za pośrednictwem różańca, zawsze odnajdował w Niej [w Maryi] Matkę Łaskawą i Matkę Miłosierną, zgodnie ze słowami zwyczajowo skierowanego do Niej pozdrowienia Ave Maria. Dlatego papieże aż do chwili obecnej, przy każdej okazji zachwalali najpiękniejszymi słowami różaniec maryjny i wzbogacali go apostolskimi odpustami”(Ojciec Święty Benedykt XV)

ODPUSTY DLA ODMAWIAJĄCYCH RÓŻANIEC

Czym tak naprawdę jest odpust?

Zgodnie z nauczaniem Kościoła: Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych (KKK 1471).

„Przebaczenie grzechu i przywrócenie komunii z Bogiem pociągają za sobą odpuszczenie wiecznej kary za grzech. Pozostają jednak kary doczesne. Chrześcijanin powinien starać się, znosząc cierpliwie cierpienia i różnego rodzaju próby, a w końcu godząc się spokojnie na śmierć, przyjmować jako łaskę doczesne kary za grzech. Powinien starać się przez dzieła miłosierdzia i miłości, a także przez modlitwę i różne praktyki pokutne uwolnić się całkowicie od «starego człowieka» i «przyoblec człowieka nowego»” (KKK 1473).

„...Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych” (KKK 1471).

„Podanie głosi, że błogosławionemu Janowi Massias, braciszkowi zakonu dominikańskiego, objawione zostało, iż wybawił z ognia czyśćcowego niezliczoną ilość dusz przez codzienne odmawianie wielu Różańców świętych. Zbawienną zatem jest rzeczą – ofiarowanie modlitw różańcowych za dusze zmarłych, by tak łatwym sposobem przyjść cierpiącym z ochłodą. One bowiem oczekują tego od nas, a może mają i prawo do tego, byśmy za nie zasyłali modły. Oto dlaczego sam Kościół święty pragnie, aby wszystkie odpusty różańcowe mogły być ofiarowane za dusze zmarłych i aby nabożeństwo miesiąca października ku czci Różańca świętego kończyło się w sam dzień poświęcony pamięci wszystkich zmarłych czyli w dzień zaduszny” (o.Ludwik Fanfani OP).

Katechizm, jak każdy inny dokument, wszystko tłumaczy zwięźle, przystępnie i logicznie, ale nie zawsze bywa to łatwe do zrozumienia dla przeciętnego człowieka. Spróbujmy zatem nieco jaśniej przedstawić to zagadnienie.

Skoro Bóg jest taki dobry i miłosierny, to dlaczego nie może sam wybaczyć duszom czyśćcowym i byłoby po sprawie ? Po co te odpusty ? A jednak „po coś” one są, bo każda sprawa jest przez Boga przemyślana i bez powodu nic się nie dzieje. Trzeba pamiętać o tym...

Jest rzeczą zrozumiałą, że konsekwencją grzechu jest wina oraz kara. Podczas spowiedzi Bóg odpuszcza człowiekowi winę, przebacza mu, ale kara pozostaje. Z kolei dobre czyny człowieka przynoszą dwa rodzaje owoców: zasługę (za to, że wybrał dobro), a także zadośćuczynienie za grzechy, które mógł popełnić wcześniej. Zasługi nie da się nikomu przekazać, bo jest osobista. Natomiast zadośćuczynienie można komuś ofiarować... Największym zadośćuczynieniem była śmierć Jezusa na krzyżu, lecz także my możemy przez swoje małe „ofiarki” – w połączeniu z Jego ofiarę – wyjednać komuś odpuszczenie kary. To trochę jak wpłacenie kaucji za kogoś kto popełnił przestępstwo. I choć uzyskał przebaczenie od poszkodowanego, to i tak musi otrzymać karę za sam czyn. Kaucja pozwala mu uniknąć tej „odsiadki”. Na tym polega odpust.

„Ponieważ Bóg obdarzył nas wolnością, dlatego właśnie chce, abyśmy jako Jego dzieci dzielili się między sobą skarbami łask, które i tak od Niego pochodzą. Prawda, że mógłby sam zrobić co tylko zechce, On jednak wili to uczynić za naszym pośrednictwem, byśmy w ten sposób mogli uczyć się wzajemnej miłości i upodabniać się do Niego samego (Wg br.Andrzeja M.Jaworskiego – „Odpust i jego tajemnicze warunki” – „Nasze życie” listopad 2016 – tam znajdziesz całość).

Są dwa rodzaje odpustów: odpust zupełny i odpust cząstkowy

a) Odpust zupełny – uwalnia od wszystkich kar doczesnych, należnych za grzechy odpuszczone co do winy w sakramencie pokuty.

b) Odpust cząstkowy – darowanie części kary doczesnej.

„Przez odpusty wierni mogą otrzymać dla siebie, a także dla dusz w czyśćcu, darowanie kar doczesnych, będących skutkiem grzechów” (KKK 1498).

Odpust zupełny

Podstawowe warunki, które należy wypełnić dla uzyskania odpustu zupełnego:

1) Należy wzbudzić intencję uzyskania odpustu.

2) Różaniec musi być odmówiony w kościele, w publicznym miejscu modlitwy lub w rodzinie, w społeczności religijnej lub w pobożnym stowarzyszeniu. Gdy modlitwie różańcowej towarzyszą inne okoliczności, Kościół wtedy mówi o udzieleniu odpustu cząstkowego.

3) Odmówić w całości przynajmniej jedną z czterech części różańca (pięć tajemnic określonej części), , ale trzeba to zrobić w sposób nieprzerwany (jedną dziesiątkę po drugiej).

4) Podczas publicznego odmawiania różańca muszą być – w sposób dla danego miejsca właściwy – zapowiadane poszczególne tajemnice. W przypadku gdy modlitwę różańcową odmawiamy sami, wystarcza, że recytujemy modlitwy i że towarzyszy temu rozważanie stosownych tajemnic.

5) Na zakończenie należy odmówić modlitwę w intencji Ojca świętego np. „Pod Twoją obronę” lub przynajmniej jeden raz Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo.

Pozostałe warunki dla uzyskania każdego odpustu zupełnego:

Być w stanie łaski uświęcającej.

Dobrze jest, jeśli pragnący dostąpić odpustu odbył spowiedź (nawet kilka dni wcześniej) i przyjął Komunię świętą w tym dniu, w którym chciałby zyskać odpust.

Wykluczyć wszelkie przywiązanie do grzechu, nawet powszedniego, tzn. tolerowanie u siebie złych przyzwyczajeń lub dobrowolne trwanie w jakimś nałogu.

Wykonać z pobożnością dzieło obdarzone odpustem.

Uzyskanie odpustu zupełnego, całkowicie uwalnia kogoś z czyśćca.

Inne możliwości uzyskania odpustu :

Wbrew temu, co się często sądzi, odpust zupełny możemy uzyskać nie tylko kilka razy w ciągu roku, ale każdego dnia roku, jeśli spełni się warunki poniżej wymienione w pkt. 1-5.

1. Adoracja Najświętszego Sakramentu przez pół godziny.

2. Lektura Pisma Świętego przez pół godziny.

3. Odprawienie Drogi krzyżowej przed stacjami prawnie erygowanymi.

4. Odmówienie jednej części Różańca w kościele, w kaplicy publicznej, w rodzinie, we wspólnocie zakonnej, w pobożnym stowarzyszeniu.

5. Na terenie Polski za odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego w kościele, w kaplicy przed Najświętszym Sakramentem (nie musi być wystawiony). Chorzy za odmówienie Koronki z ufnością i pragnieniem miłosierdzia dla siebie oraz gotowością okazania go innym.

6. Publiczne odmówienie „O Stworzycielu Duchu, przyjdź” w Nowy Rok i w Zesłanie Ducha Świętego.

7. Uroczyste odmówienie „Przed tak wielkim Sakramentem” w Wielki Czwartek i w Boże Ciało.

8. Odmówienie po Komunii w każdy piątek Wielkiego Postu oraz w Wielki Piątek przed wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego: „Oto ja, o dobry i najsłodszy Jezu...”

9. Uczestniczenie w Gorzkich żalach raz w tygodniu w okresie Wielkiego Postu (tylko na terenie Polski).

10. Udział w publicznej adoracji i ucałowanie krzyża podczas liturgii w Wielki Piątek.

11. Odnowienie przyrzeczeń chrztu świętego w czasie liturgii Wigilii Paschalnej w Wielką Sobotę lub w rocznicę swego chrztu.

12. Publiczne odmówienie „O Jezu najsłodszy” w uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego.

13. Nawiedzenie kościoła parafialnego w święto tytułu oraz 2 VIII (święto Porcjunkuli) i odmówienie „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”.

14. Nawiedzenie cmentarza w dniach od 1 do 8 XI i modlitwa za zmarłych; odpust można ofiarować tylko za dusze w czyśćcu cierpiące.

15. Nawiedzenie kościoła, kaplicy w Dniu Zadusznym (2 XI) i odmówienie Ojcze nasz i Wierzę w Boga; odpust można ofiarować tylko za dusze w czyśćcu cierpiące.

16. Publiczne odmówienie „Aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Jezusa” w uroczystość Chrystusa Króla.

17. Publiczne odmówienie „Ciebie, Boga, wysławiamy” w ostatnim dniu roku.

18. Wysłuchanie kilku kazań w czasie misji i udział w ich uroczystym zakończeniu.

19. Udział w ćwiczeniach duchownych przez trzy pełne dni.

20. Udział w świętej czynności (Mszy świętej lub nabożeństwie), której przewodniczy wizytator (np. biskup) z okazji wizytacji pasterskiej.

21. Nawiedzenie kościoła, kaplicy zakonnej w uroczystość świętego założyciela i odmówienie tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”.

22. Nawiedzenie kościoła lub ołtarza w dniu konsekracji i odmówienie „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”.

23. Nawiedzenie kościoła (jednorazowe), w którym odbywa się synod diecezjalny i odmówienie tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”.

24. Udział w nabożeństwie eucharystycznym na zakończenie Kongresu eucharystycznego.

25. Przyjęcie choćby przez radio lub telewizję błogosławieństwa papieskiego Urbi et Orbi.

26. Przyjęcie po raz pierwszy Komunii świętej lub uczestniczenie w tej uroczystości.

27. Kapłan za odprawienie Mszy świętej prymicyjnej i wierni za pobożne w niej uczestnictwo.

28. Odnowienie przez kapłana w 25-lecie, 50-lecie, 60-lecie święceń postanowienia wiernego wypełniania obowiązków swego powołania. Wierni – za uczestnictwo we Mszy świętej jubileuszowej, połączonej z pewną ceremonią.

29. W godzinę śmierci, gdy nie ma kapłana, a konający jest odpowiednio dysponowany, o ile miał za życia zwyczaj odmawiania jakichkolwiek modlitw, i posłuży się krzyżem. Może uzyskać ten odpust, choćby w tym dniu zyskał inny odpust zupełny.

30. Pobożne posłużenie się poświęconym przez papieża lub biskupa przedmiotem religijnym (krzyżyk, różaniec, szkaplerz, medalik) w uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła i odmówienie wyznania wiary.

31. Nawiedzenie jednej z czterech patriarchalnych bazylik rzymskich i odmówienie tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”:

a) w święto tytułu,

b) w jakiekolwiek święto nakazane,

c) raz w roku w dowolnym dniu.

32. Nawiedzenie bazylik mniejszych w całym świecie:

a) w uroczystość św. Piotra i Pawła,

b) w święto tytułu,

c) w święto Porcjunkuli (2 VIII),

d) w wybrany dzień w roku oraz odmówienie tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”.

33. Nawiedzenie kościoła stacyjnego w Rzymie w określonych dniach roku zaznaczonych w Mszale Rzymskim i uczestniczenie w świętych czynnościach (Mszy świętej lub nabożeństwie).

Ponadto, wierni, którzy należą do różnych stowarzyszeń modlitwy różańcowej i odmawiają w nich różaniec, mogą zyskać odpust zupełny – pod zwykłymi warunkami – w następujące dni roku kościelnego:

1) w święto Zmartwychwstania Pańskiego,

2) w święto Bożego Narodzenia (25 grudnia),

3) w święto Zwiastowania Pańskiego (25 marca),

4) w święto Wniebowzięcia Matki Bożej (15 sierpnia),

5) w święto Królowej Różańca Świętego (7 października),

6) w święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia)

7) w święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego),

8) w rocznicę przyjęcia do stowarzyszenia

Odpust cząstkowy

Odmawiając różaniec we wszystkich innych okolicznościach lub bez zachowania wyżej wymienionych warunków, zwłaszcza, jeśli wierny z należną czcią będzie czynił to przed Krzyżem Pańskim, przed obrazem przedstawiającym Jezusa lub Najświętszą Maryję Pannę, posługując się szkaplerzem lub medalikiem – może uzyskać odpust cząstkowy, który ma także wielką wartość, zarówno dla niego samego, jak i dla dusz czyśćcowych.

Każdy wierny może zyskać odpust cząstkowy za pobożne używanie poświęconego różańca. Jeśli różaniec jest poświęcony przez Ojca Świętego, może zyskać odpust zupełny w uroczystość św. apostołów Piotra i Pawła, po wypełnieniu zwykłych warunków i po odmówieniu w tym dniu wyznania wiary, np. „Wierzę w jednego Boga”...

Niektóre odpusty cząstkowe:

1. Pobożne przeżegnanie się i wypowiedzenie słów: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

2. Uważne i pobożne wysłuchanie kazania.

3. Podejmowanie w duchu pokuty aktów postu i dobrowolnego powstrzymania się od rzeczy godziwych i miłych.

4. Za modlitwy: Wierzę w Boga, Psalmy 129 i 50, Anioł Pański, Magnificat, Pod Twoją obronę, Wieczny odpoczynek, Witaj, Królowo itp.

5. Poświęcanie siebie, swego czasu, swoich dóbr doczesnych braciom znajdującym się w potrzebie.

6. Za wykonywanie swoich obowiązków i znoszenie przeciwności życiowych ze skierowaniem swojej myśli z pokorną ufnością do Boga i dołączając, choćby tylko wewnętrznie, pobożne wezwanie.

Pełny wykaz odpustów cząstkowych można znaleźć w książeczce s.Elii Maciejewskiej FSK, Sakrament pokuty. Rachunek sumienia dla osób dorosłych. Odpusty, Wydawnictwo Sióstr Loretanek, Warszawa 2003. Źródło: http://www.rozaniec.eu/index.php?m=RosaryArticles&a=ShowRosaryArticle&ra_id=16

Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia, a cząstkowy kilka razy dziennie. Odpusty możemy uzyskać dla siebie lub za zmarłych. Nie można ich przekazać żyjącym.

„Dla uzyskania odpustów za odmawianie Różańca świętego, kiedyś należało odmawiać przynajmniej jedną trzecią część w całości, bez przerywania. Tylko członkowie wpisani do bractwa mieli przywilej i to jedynie przy odmawianiu obowiązującego w ciągu tygodnia różańca, że mogli oddzielać jeden dziesiątek od drugiego, bez względu na czas między jednym dziesiątkiem a drugim. Jednak św.Pius X zezwolił na to wszystkim wiernym. Dzisiaj więc wszyscy mogą zyskiwać odpusty różańcowe, odmawiając nawet każdy dziesiątek oddzielnie... Dlatego nikt nie może twierdzić, że brak mu czasu na częste a nawet codzienne odmówienie chociażby jednej cząstki Różańca” (o.Ludwik Fanfani OP).

„Wiedz, że jakiekolwiek są już liczne odpusty udzielone Mojemu Różańcowi, Ja ubogacę go jeszcze więcej na każdą pięćdziesiątkę „Zdrowaś Maryja” dla tych, którzy będą go odmawiali bez grzechu śmiertelnego i pobożnie na kolanach. Każdemu zaś, kto wytrwa w odmawianiu go rozmyślając jego piętnaście tajemnic, uproszę jako nagrodę za tak dobrą przysługę, aby w końcu życia zostały mu całkowicie odpuszczone winy i kara za wszystkie jego grzechy... Niech ci się to nie wydaje niemożliwe, ponieważ łatwo Mi jest to uczynić, gdyż jestem Matką Króla Niebios, tego, który nazywa Mnie Pełną łaski; jeżeli więc jestem nią wypełniona, to mogę ją rozdzielać i udzielę jej obficie Moim drogim synom” (MB do bł.Alana de Rupe)